მე, ირინა

17 იანვარი 2010 წელი. მოგესალმებით, მე ვარ ირინა, საქართველოდან, კერძოდ კი ზემო სვანეთის ულამაზესი რაიონიდან მესტიიდან. 23 წლის ვარ. სკოლა მესტიაში დავამთავრე, შემდეგ ივ.ჯავახიშვილის სახელობის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში ჩავაბარე, ისტორიის მიმართულებაზე. მაგისტრატურაზე სწავლის პერიოდში გადავწყვიტე EVშ მეცადა. გამიმართლა კიდეც, უამრავი დაბრკოლების მიუხედავად ბელგიაში აღმოვჩნდი. უკვე მეხუთე თვეა რაც ბელგიაში ვარ. ლეუვენტან ახლოს მდებარე პატარა ქალაქ Bეტეკომში ვცხოვრობ.Lლეუვენი ულამაზესი ქალაქია, იგი ცნობილია როგორც საუნივერსიტეტო ქალაქი, აქ უამრავ უცხოელ და ადგილობრივ სტუდენტს შეხვდებით. ტურისტებითაც განებივრებულია. ჩემი პროექტი 2009 წლის სექტემბერში დაიწყო და 2010 წლის სექტემბერში დამთავრდება. ბელგიაში რომ მოვდიოდი, მეგონა ერთი წელი ძალიან დიდი პერიოდი იყო და ვერ გავძლებდი, თუმცა ხუთი თვე ისე გავიდა ვერაფერი გავიგე,ძალიან სწრაფად გადის დრო, მე კი რამდენი რამ მაქვს მოსასწრები… პროექტი თავიდანვე საინტერესოდ დაიწყო. ჩამოსვლისთანავე ზღვისპირა ქალაქში ნიუ პორტში ტრენინგებზე აღმოვჩნდი. აქ სხვა ევროპელი მოხალისეები გავიცანი. მათთან დღემდე ვაგრძელებ ურთირთობას. შაბათ კვირას ერთად ვატარებთ ხოლმე, ვცდილობთ მთელი ჩვენი თავისუფალი დრო სხვადასხვა ქალაქების მონახულებას დავუთმოთ. მალე ისევ შევიკრიბებით მოხალისეები ისევ ტრენინგებზე, შაბათ-კვირას ერთად გავატარებთ, ჩვენს გამოცდილებას გავუზიარებთ ერთმანეთს. ამჯერად ამ ტრენინგს ხუთთვიანი მუშაობის შეფასების ხასიათი ექნება. 2009 წლის 3 სექტემბერს დილით ჩამოვფრინდი ბელგიაში, იმავე საღამოს ენის კურსზე ჩავეწერე და გაკვეთილსაც დავესწარი. მოკლედ დასვენების გარეშე შევუდექი ბელგიურ ცხოვრებას და დღემდე ვაგრძელებთ

17 დეკემბერი, 2009 წელი

საახალწლო არდადაგების წინ ტრადიციად აქვთ შეკრება Rizsas - ში. restorandag-restorantday ს ეძახიან.და რას გულისხმობს ეს დღე:

მოვიწვიეთ სტუმრები ჩვენი ორგანიზაციის თანამშრომლები,ბავშვები,მათი მშობლები.გავაკეთეთ კერძები, გარეთ მოვაწყვეთ ბარბექიუ . ყველა სტუმარს უნდა გადაეხადა ფული ვახშმისთვის,როგორც რესტორანში. თან პატარა მაღაზია მოვაწყვეთ. რაც კი რამე შეგვიქმნია რისზაში გასაყიდად გამოვიტანეთ. მე და ელისმა ჩვენი ნამუშევრები გამოვფინეთ. ბისერებისაგან გაკეთებული სამკაული, თექაზე შესრულებული სხვადასხვა ნივთები ,საახალწლოდ გაფორმებული სანთლები და ა. სხვა.

restorantdag-ის მომზადების პროცესში ბავშვებიც მონაწილეობდნენ,მაგალითად როდესაც ჩვენი ნამუშევრები გამოვიტანეთ მათთვის გარკვეული სიმბოლური ფასი უნდა დაგვედო,ვეცადეთ რომ ბავშვებს გადაეწყვიტათ ,ანუ მათ შეეფასებინათეს პროცესი. მართლა ძალიან საინტერესო და სახალისო იყო. ბავშვების ნაწილმა დაიჟინა ჩემი ნამუშევრებისთვის უფრო დიდი ფასი დაედოთ . საბოლოოდ შევჯერდით რომ მხოლოდ სიმბოლური ფასები დაგვედო. ფასი დავადეთ ნამუშევრებს და სამზარეულოსკენ გავემართეთ. თითქმის მთელი დღე სამზარეულოში ვტრიალებდით.

დილიდან თოვდა(პირველი თოვლ ი იყო).დღის ბოლოს გარეთ რომ გამოვედით საკმაოდ დიდი თოვლი იდო. გუნდაობა დავიწყეთ თანამშრომლებმა. მერე ბავშვებიც შემოგვირთდნენ (ეგრე ვიწყებთ ხოლმე ბავშვები მერე გვიერთდებიან. მაგალითად წინა კვირაში ჩემი თანამშრომლები და ბიჭები ფეხბურთს თამაშობდნენ, გოგოები იდგნენ და უყურებდნენ,აშკარად მათაც უნდოდათ თამაში მაგრამ ვერ ბედავდნენ, მე სათანადო პეხსაცმელი არ მეცვა , მაგრამ გადავწყვიტე მეც მეთამაშა გოგოების ასაყოლიებლად. მინდორზე რომ შევვარდი ყველა გაოცებული მიყურებდა,არ ელოდნენ ჩემგან მაგრამ…მოკლედ ბურთი ჩავიგდე თუ არა ხელში გოგოებიც გვერდში ამომიდგნენ და წავიდააა… მაგრა ვიმხიარულეთ. თან სურათებიც გადავიღეთ და სწორედ ეგ სურათები იყო გამოფენილი ამ ‘რესტორანდაგის’ დროს). გუნდაობის მერე დიდ ეზოსაკენ გავემართეთ თოვლის ბაბუის გასაკეთებლად. ჩემი თანამშრომლები იორისი ერიკი, ვილიამი და მე ვაგორავებდით ჩვენ-ჩვენ გუნდას, ბავშვები გვგულშემატკივრობდნენ. პირველი გუნდის გაკეთებისას ერთი გოგო ალისონი მეხმარებოდა, მაგრამ დაგვეშალა გუნდა და ალისონმა გადაწყვიტა რომ ჩემთვის იღბალი არ მოქონდა და შორიდან ყურება ამჯობინა, მეც თავიდან დავიწყე ყველაფერი და ერიკზე და ვილიამზე დიდი თოვლის გუნდა გავაკეთე(გოგოებს უხაროდათ ძალიან). იმდენად დიდი ბურთები გამოგვივიდა რომ ძლივს გადავაგორეთ ჩვენი სახლის წინ, მერე ერთმანეთზე დადებას კარგა ხანი მოვუნდით,აქ მთელი თანამშრომლები და ბავშვები ჩაერივნენ,ძლივს ავწიეთ თოვლის უზარმაზარი გუნდები, ეს პროცესიც ძალიან სახალისო იყო., ბევრი ვიცინეთ. მთელი საღამო ძალიან ლამაზად თოვდა, განათებული იყო ეზო, ყველა მხიარულობდა თოვლის ბაბუის ირგვლივ, გვერდით ცეცხლი ტკაცუნობდა, ხორცი იწვებოდა, ჩვენი სუფრაც იქვე იყო ეზოში ლამაზად მორთული, სტუმრებიც ნელ-ნელა მოდიოდნენ. ცოტა ხანი კასასტანაც მომიცია ყოპნა ძიგის (ერთერთი გოგონა) ვეხმარებოდი, ხალხს საჭმლის ჩეკებს ვართმევდით და დასალევს ვაწვდიდით. ვახშამიც უგემრიელესი გამოვიდა. ბოლოს ჩვენმა მუსიკოსმა მარეკმა გიტარა დაუკრა,გვიმღერა, ბავშვებიც აყვნენ.დანარჩენები კი სხვადასხვა ინსტუმენტებზე ვუკრავდით და სიმღერაში აყოლასაც ვცდილობდით. თოვლის გამო ბელგიაში შეწყდა მოძრაობა, ბევრმა ვერ შეძლო მოსვლა. თუმცა ჩვენ მაინც მოვულხინეთ

ნიუ პორტი

ბელგიაში ჩამოსვლისთანავე ზღვისპირა ქალაქ ნიუ პორტისაკენ გავემართეთ მე და ტეილორი - ამერიკელი მოხალისე. აქ მთელი ევროპიდან იყვნენ მოხალისეები ჩამოსულები. ოთხი დღე ტრენინგი გვიტარდებოდა. საღამოობით მუსიკას ვუსმენდით, ერთმანეთს ვეცნობოდით. ერთადერთხელ გავედით გარეთ, კოცონი დავანთეთ და ირგვლივ შემოვუსხედით. დიდი წრე შეიკრა, გადავწყვიტეთ ყველა მოხალისეს თავისი ქვეყნის სიმღერა შეესარულებინა. ძალიან სახალისო იყო. ზოგს კარგად გამოსდიოდა, ზოგი კი ისე მღეროდა სხვებს ერთი სული ქონდათ როდის დაასრულებდა :) მე თავიდან ვიფიქრე საქართველოს ჰიმნი მემღერა, წარმოვიდგინე მთელი ევროპა ჩემი ქვეყნის ჰიმნს მღეროდა და იდეაში მომეწონა :) იქნებ, სულაც არ მოსწონთ-თქო, თან ცოტა მეზარებოდა კიდეც ამდენ ხალხში სიმღერა. რა ხანია, საერთდ არ მიმღერია და მეშინოდა არ ჩავფლავდე-მეთქი, ჩუმად ვიყავი, ვფიქრობდი, იქნებ ვერც კი შემამჩნიონ, ამასობაში კი ყველამ იყვირა - ჯეორჯიაააააააააა, აი, გული ამიჩქარდა, კიდე კარგი ბნელოდა და ვერავინ ხედავდა ჩემს მღელვარებას. :) მოკლედ, ბოლო წამებში გამახსენდა სულიკო და შევცვალე გადაწყვეტილება, და დავიწყე სულიკო.მაღალ ტონში გამოვიდა და არ მომეწონა, მაგრამ მაინც მისმენდნენ, დავამთავრე და მთხოვეს კდიევ გვიმღერეაო, მეორედ უფრო უკეთესად ვიმღერე, უფრო მშვიდადმ როგორც იქნა მოვრჩი - მეთქი, მეშველა, მაგრამ აბაა.. ერთი ამბავი ატეხეს კიდე იმღერეო, ისეთი ყიჟინ აიყო უარს რავა ვიტყოდი, თან ამასობაში ხმაც დამეხვეწა, დავიწყე მესამედ, კიდე უფრო მშვიდი ვიყავი, ანუ შემეძლო ხალხის რეაქციისათვის მედევნებინა თვალი და თან მემღერა. გატრუნულები მისმენდნენ. თვალი რომ გადავავლე, შევნიშნე - ყველა გაფაციცებით შემომცქეროდა, ვერ ვუჯერებდი საკუთარ თვალებს, უდიდესი სიამაყე დამეუფლა, ლამის ვიტირე. აი, მეოთხედ რომ მამღერეს, უკვე მეც კმაყოფილი ვიყავი საკუთარი თავით, იმიტომ რომ , ერთადერთი ადამიანი ვიყავი აქ, რომელმაც ოთხჯერ იმღერა ზედიზედ (სხვები მხოლოდ თითოჯერ მღეროდნენ). მეხუთედ უკვე ყველა ავიყოლიე და ყველამ იმღერა სულიკოოოო, მაგარი იყოოოოო. ზოგისთვის ნაცნობი აღმოჩნდა ეს სიმღერა, ზოგმა პირობა ჩამომართვა, რომ თუ საახალწლოდ შევხვდებით, აუცილებლად უნდა ვასწავლო ტექსტი. ზოგი დღემდე მწერს და მახსნებეს პირობას :- სხვა დროს უკვე ჰიმნზე გადავალ :)

16 ოქტომბერი 2009

დღეს ლეუვენში წავიყვანეთ ბავშვები. DE WISSEL-მა და მისმა პარტნიორმა ორგანიზაციებმა გამოფენა მოაწყვეს თემაზე "DREAM" (სიზმარი, ოცნება, სურვილი). დღევანდელი დღე ღარიბ ხალხს ეძღვნებოდა, უამრავი ადამიანი გავიცანი. თითქმის ყველა ექსპონატზე ხალხის ოცნებები, სურვილები იყო აღბეჭდილი (ერთგვარი სოციოლოგიური გამოკითხვის შედეგად შეგროვებული ოცნებები). ეს ყველაფერი, რა თქმა უნდა, ნიდერლანდურ ენაზე იყო , ყველას თითო სურვილის გადათარგმნას ვთხოვდი, რის შედეგადაც რამდენიმე სურვილის, ოცნების ამოწერაც შევძელი:

• მინდა გამოვნახო ენერგია, რომ ნარკოტიკების მიღებას შევეშვა;
  

• მინდა ვიცხოვრო სიგარეტის გარეშე;
  
• მინდა მქონდეს ცეკვისა და სიმღერის შესაძლებლობა;
  
• მინდა საფრთხის გარეშე ცხოვრება, რომ იგი წარსულშჲ დარჩეს;
  
• მინდა, რომ ვინმე ზრუნავდეს ჩემზე;
  
• მინდა, რომ ჩემი მეგობარი შეეშვას ნარკოტიკებს;
  
• მინდა ბავშვებს ვასწავლო ცეკვა;
  
• მინდა სახლი ჩემი შვილებისათვის;
  
• მინდა იმდენ ხანს ვიცხოვრო, რომ შვილიშვილებს მოვესწრო;
  
• ზოგჯერ არ მაქვს ენერგია, რადგან ჩემი თავი სავსეა პრობლემებით, პრობლემების გარეშე ცხოვრება მინდა;
  
• მინდა ჩემს ოჯახს და მეგობრებს სჯეროდეთ ჩემი;
  
• მინდა ჩემს შვილებს მივცე ყველაფერი, რაც მე მაკლდა ბავშვობაში;
  
• მინდა სხვაზე არ ვიყო დამოკიდებული;
  
• და ა.შ.

სპეციალურად ამ გამოფენისათვის RIZSAS-ში შევქმენით თექა, გარკვეული წვლილი მეც მიმიძღვის მის დამუშავებაში. გამოფენაზე წარმოდგენილი იყო ოცნებებისა და სურვილების უზარმაზარი ყულაბა.

გამოფენიდან სახლში რომ ვბრუნდებოდი, თავში მიტრიალებდა თითოეული ოცნება, სურვილი თუ სიზმარი . გამოკითხულთა უმრავლესობა არასრულწლოვანია, გარკვეული პრობლემების მქონენი. მათი პრობლემების ძირითადი არსი და მიზეზი სიყვარულის, რწმენის, იმედის ნაკლებობა - არარსებობაა.