ნიუ პორტი

ბელგიაში ჩამოსვლისთანავე ზღვისპირა ქალაქ ნიუ პორტისაკენ გავემართეთ მე და ტეილორი - ამერიკელი მოხალისე. აქ მთელი ევროპიდან იყვნენ მოხალისეები ჩამოსულები. ოთხი დღე ტრენინგი გვიტარდებოდა. საღამოობით მუსიკას ვუსმენდით, ერთმანეთს ვეცნობოდით. ერთადერთხელ გავედით გარეთ, კოცონი დავანთეთ და ირგვლივ შემოვუსხედით. დიდი წრე შეიკრა, გადავწყვიტეთ ყველა მოხალისეს თავისი ქვეყნის სიმღერა შეესარულებინა. ძალიან სახალისო იყო. ზოგს კარგად გამოსდიოდა, ზოგი კი ისე მღეროდა სხვებს ერთი სული ქონდათ როდის დაასრულებდა :) მე თავიდან ვიფიქრე საქართველოს ჰიმნი მემღერა, წარმოვიდგინე მთელი ევროპა ჩემი ქვეყნის ჰიმნს მღეროდა და იდეაში მომეწონა :) იქნებ, სულაც არ მოსწონთ-თქო, თან ცოტა მეზარებოდა კიდეც ამდენ ხალხში სიმღერა. რა ხანია, საერთდ არ მიმღერია და მეშინოდა არ ჩავფლავდე-მეთქი, ჩუმად ვიყავი, ვფიქრობდი, იქნებ ვერც კი შემამჩნიონ, ამასობაში კი ყველამ იყვირა - ჯეორჯიაააააააააა, აი, გული ამიჩქარდა, კიდე კარგი ბნელოდა და ვერავინ ხედავდა ჩემს მღელვარებას. :) მოკლედ, ბოლო წამებში გამახსენდა სულიკო და შევცვალე გადაწყვეტილება, და დავიწყე სულიკო.მაღალ ტონში გამოვიდა და არ მომეწონა, მაგრამ მაინც მისმენდნენ, დავამთავრე და მთხოვეს კდიევ გვიმღერეაო, მეორედ უფრო უკეთესად ვიმღერე, უფრო მშვიდადმ როგორც იქნა მოვრჩი - მეთქი, მეშველა, მაგრამ აბაა.. ერთი ამბავი ატეხეს კიდე იმღერეო, ისეთი ყიჟინ აიყო უარს რავა ვიტყოდი, თან ამასობაში ხმაც დამეხვეწა, დავიწყე მესამედ, კიდე უფრო მშვიდი ვიყავი, ანუ შემეძლო ხალხის რეაქციისათვის მედევნებინა თვალი და თან მემღერა. გატრუნულები მისმენდნენ. თვალი რომ გადავავლე, შევნიშნე - ყველა გაფაციცებით შემომცქეროდა, ვერ ვუჯერებდი საკუთარ თვალებს, უდიდესი სიამაყე დამეუფლა, ლამის ვიტირე. აი, მეოთხედ რომ მამღერეს, უკვე მეც კმაყოფილი ვიყავი საკუთარი თავით, იმიტომ რომ , ერთადერთი ადამიანი ვიყავი აქ, რომელმაც ოთხჯერ იმღერა ზედიზედ (სხვები მხოლოდ თითოჯერ მღეროდნენ). მეხუთედ უკვე ყველა ავიყოლიე და ყველამ იმღერა სულიკოოოო, მაგარი იყოოოოო. ზოგისთვის ნაცნობი აღმოჩნდა ეს სიმღერა, ზოგმა პირობა ჩამომართვა, რომ თუ საახალწლოდ შევხვდებით, აუცილებლად უნდა ვასწავლო ტექსტი. ზოგი დღემდე მწერს და მახსნებეს პირობას :- სხვა დროს უკვე ჰიმნზე გადავალ :)

16 ოქტომბერი 2009

დღეს ლეუვენში წავიყვანეთ ბავშვები. DE WISSEL-მა და მისმა პარტნიორმა ორგანიზაციებმა გამოფენა მოაწყვეს თემაზე "DREAM" (სიზმარი, ოცნება, სურვილი). დღევანდელი დღე ღარიბ ხალხს ეძღვნებოდა, უამრავი ადამიანი გავიცანი. თითქმის ყველა ექსპონატზე ხალხის ოცნებები, სურვილები იყო აღბეჭდილი (ერთგვარი სოციოლოგიური გამოკითხვის შედეგად შეგროვებული ოცნებები). ეს ყველაფერი, რა თქმა უნდა, ნიდერლანდურ ენაზე იყო , ყველას თითო სურვილის გადათარგმნას ვთხოვდი, რის შედეგადაც რამდენიმე სურვილის, ოცნების ამოწერაც შევძელი:

• მინდა გამოვნახო ენერგია, რომ ნარკოტიკების მიღებას შევეშვა;
  

• მინდა ვიცხოვრო სიგარეტის გარეშე;
  
• მინდა მქონდეს ცეკვისა და სიმღერის შესაძლებლობა;
  
• მინდა საფრთხის გარეშე ცხოვრება, რომ იგი წარსულშჲ დარჩეს;
  
• მინდა, რომ ვინმე ზრუნავდეს ჩემზე;
  
• მინდა, რომ ჩემი მეგობარი შეეშვას ნარკოტიკებს;
  
• მინდა ბავშვებს ვასწავლო ცეკვა;
  
• მინდა სახლი ჩემი შვილებისათვის;
  
• მინდა იმდენ ხანს ვიცხოვრო, რომ შვილიშვილებს მოვესწრო;
  
• ზოგჯერ არ მაქვს ენერგია, რადგან ჩემი თავი სავსეა პრობლემებით, პრობლემების გარეშე ცხოვრება მინდა;
  
• მინდა ჩემს ოჯახს და მეგობრებს სჯეროდეთ ჩემი;
  
• მინდა ჩემს შვილებს მივცე ყველაფერი, რაც მე მაკლდა ბავშვობაში;
  
• მინდა სხვაზე არ ვიყო დამოკიდებული;
  
• და ა.შ.

სპეციალურად ამ გამოფენისათვის RIZSAS-ში შევქმენით თექა, გარკვეული წვლილი მეც მიმიძღვის მის დამუშავებაში. გამოფენაზე წარმოდგენილი იყო ოცნებებისა და სურვილების უზარმაზარი ყულაბა.

გამოფენიდან სახლში რომ ვბრუნდებოდი, თავში მიტრიალებდა თითოეული ოცნება, სურვილი თუ სიზმარი . გამოკითხულთა უმრავლესობა არასრულწლოვანია, გარკვეული პრობლემების მქონენი. მათი პრობლემების ძირითადი არსი და მიზეზი სიყვარულის, რწმენის, იმედის ნაკლებობა - არარსებობაა.